De school

Deze school is opgedeelt in twee gebouwen. Een voor de goede heksen en een voor de slechte. Die van de slechte is hoog en helemaal zwart doordat daar het duister ook aanwezig is. Die van de goede heksen is helemaal wit en is laag gebouwd in de vorm van een halve maan.
De zijn lessen tot twaalf uur s'middags en vanaf dan zijn er in het gebouw van de goede extra lessen in die van de slechte heksen zijn geen extra lessen die heksen moeten dat in het andere gebouw volgen.

regels
niet vechten
je dieren in de daarvoor bestemde stallen
rang niet nodig

Aria liep rustig door de gangen. Haar heupen bewogen mee met elke stap die ze zette. Ook al had ze dit keer haar groene lenzen in. Met een kort broekje , wit shirt en een versleten vestje. Ze had haar haren gekruld die bewogen met elke beweging. Toch keken de meeste jongens haar na. Meestal bestede Aria er geen aandacht aan omdat het toch niets uit maakte. Ze zuchte nog een keer toen ze haar kluisje open maakte. Ze kwam nooit naar school , altijd maar spijbelen, maar magie les vond ze wel nuttig. Uit de achterkant van het kluisje in de schaduwen kwam de kop van Schadow tevoorschijn. Dat had je met schaduwdraken die verdwenen in schaduwen en kwamen er ook zo weer uit. Ook pip kwam aanfladeren en lande op haar schouder. Niemand verwacht op deze school een vlinder. Maar niemand verwacht ook dat een vlinder handig kon zijn. Rustig liep Aria weer verder naar het juiste lokaal voor magie les.

Stacey deed haar witte haren bij elkaar in een hoge paardenstaart. Ze was bijna klaar met haar schooljaar. Als ze klaar was zou ze eindelijk de wereld rondtrekken en dingen meemaken. Ze wilde later kunnen vertellen dat ze dingen meegemaakt had in haar leven, niet alleen geleefd te hebben voor het niets. Ze zuchte en liep de toiletten uit, er kwam net een groep giechelende meisjes binnen die haar geen blik waardig keurde. Dat was ze gewend, en het kon haar geen moer schelen. Achter zich hoorde ze nog net 1 van de meisjes zeggen: 'had je haar haren gezien, ze zijn wit.' Met een klap gooide ze de deur achter haar dicht en liep ze verder door de hallen.

Aria wist dat ze moest op schieten naar de les. Het was al bijna 12 uur en als ze te laat kwam moest ze helemaal naar het witte gebouw toe. Er ging een koude rilling over Aria haar rug tewijl ze liep naar de les. Net toen ze binnen wou komen ging de bel. De lerares stuurde haar meteen weg. Iedergeval naar het goedjes frond. Aria zuchte maar deze les had ze nodig ze moest maar gewoon er heen gaan. Rustig liep ze weer van de trap en liep naar het afzichtelijke gebouw.

Stacey hoorde de bel rinkelen, te laat ook dat nog. Het had geen zin om nog naar de les te gaan, het enige wat ze dan zou bereiken was dat ze zich weer mocht gaan melden. Nu kon ze nog een leuk excuus bedenken. Stacey maakte rechtsomkeerd, en liep n de richting van de tuin. Daar was misschien nog wat te beleven, haar gympen waren bijna geruisloos over de vloer. Ze duwde de deur voor haar open, en liep de trappen af om de tuin in te lopen

Aria duwde de deur open met haar gympen. Ze had zo´n hekel aan dat andere gebouw. Het was zo licht en daar kon Aria niet tegen. Wat nog erger was er waren van de lieve alles is goed meisjes. Uit gewoonte spuigde ze meteen een klodder speeksel op de grond bij de gedachten. Niemand zag het toch, of wel ? In de verte zag ook Aria een meisje met wit haar uit het gebouw komen. Aria had geen zin in een gesprek. Vooral niet als het een goedzak was. Ze sprong behendig in de boom en wachtte tot het meisje weg ging. Pip kwam op haar vinger lande.

Stacey trok 1 van haar wenkbrauwen op toen ze een meisje een klodder speeksel op de grond zag spuwen. Lekker fris. Toch werd haar aandacht al snel afgeleid door een zachte staart die langs haar benen streek. "hé meiske." zei Stacey tegen de pik zwarte kat die haar been nu kopjes aan het geven was. Ze liep naar de bomen, het meisje alweer vergetend zijnde, en ging onder 1 van de bomen zitten. Voor ze goed en wel op de grond zat, was haar poes alweer op haar schoot gesprongen en miauwde klagelijk om aandacht.

Fijn het meisje kwam ook nog onder haar zitten met een poes. Aria wou meteen weg springen maar Schadow had al een beter idee. Langzaam kwam zijn hoofd uit de schaduw van het meisje. Aria moest haar best doen om niet in de lach te schieten omdat het er grappig uit zag. Schdow keek het poese aan met een grijns en wist niet of het meisje hem zag. Het maakte hem ook niet it of ze zouden schrikken of niet. Het was grappig zat nu.

Stacey had niet door dat het meisje boven haar in de boom zat. Haar aandacht was bij Tosca die druk bezig was met aandacht vragen van haar aandacht. Grinnikend aaide Stacey de gladde zwarte vacht van de kat die aanvoelde als luxe satijn. Ineens sprong Tosca met een soepele sprong, die geen enkel ander dier na kon naar iets wat in de schaduw zat. Luid miauwend probeerde ze iets wat eruit zag als een drakenhoofd kopjes te geven.

Aria moest nu echt lachen omat het hilarisch uit zag hoe Schadow er bij keek. Eerst keek hij boos naar de poes. Maar omdat hij geen zin had in kopjes ging hij terug in de schaduwen. Bijna niemad behalve mensen van het duiser konden daar overleven. Dus als de poes nog lang vast bleef hangen zou dat niet al te goed zijn. Aria twijfelde of e er wat van ging zeggen. Maar uiteindelijk besloot ze dat wel te deon. Het meisje had haar tochwaarschijnlijk gehoord. ´´He , denk je niet dat kleine poesjes het niet overleven in de schaduwwereld´´ zei Aria een beetje brutaal.

Stacey keek omhoog toen er een lach te horen was. Tot haar verbazing zweefde daar 2 benen, iets wat ze nog niet gezien had. Ze was te druk geweest met Tosca. Geschokt keek ze terug toen haar poesje nergens meer te zien was. "Laat Tosca daar dan maar snel vandaagn gaan." haar stem had precies dezelfde toon als het meisje. Ze had wel van de schaduwwereld gehoord, en als Tosa daar nog langer vastgehouden zou worden door dat vage hoofd, zou er niet veel meer van haar overblijven.

Aria leunde naar voren zodat het meisje recht aan kon kijken. Het was dat ze groene lenzen aan had anders zou het heel anders er uit zien met haar rode ogen. ´´Misschien moet jou poes dan los laten´´ zei Aria rustig. Ze floot een keer en uit de schaduw kwam weer Schadow die chagerijnig naar het poesje op zijn snuit zat keek. Die zat gewoon nog te spinnen waar hij niet tegen kon. ´´Zo als je vlooibal niet los kan laten dan kan ik er niets aan doen´´ zei Aria met een auzante ondertoon.

De blik van Stacey verraadde duidelijk dat ze geïrriteerd was door het meisje. "Zo te zien heeft Tosca het niet vast, het enige wat ze doet is op hem liggen. Of is dat zo'n ramp." haar blik kreeg een sarcastische wending "Of kunnen dat soort wezens niet tegen een klein poesje?" Op het moment dat ze die woorden uitsprook stond Tosca gracieus op en rekte zich uit, daarna liep ze met parmantige stapjes naar voren en sprong ze van de snoet van het wezen af. Het leek wel alsof ze het alleen maar leuk gevonden had, een reisje naar de schaduwwereld.

Aria zette een nep glimlach op. ´´Schadow weet tenminste wat hij wel en niet mag. Anders zou het lieve pluizebool echt niet meer er uit gekomen zijn´´ zei Aria met een gemene ondertoon. Pip vloog toen het poesje weg ging naar haar plekje. Een vlinder zijn gezicht kan je niet goed zien. Anders zag je dat ze boos was dat iemand anders op haar plekje ging liggen. Schadow ging rustig weer terug naar het schaduwrijk. Pip bleef staan omdat hij wel gewend was aan het schaduwrijk. Ondertussen sprong Aria grazieus ovr het meisjeop de grond. Ze had niet veel zin in zo´n gesprek. Het was achterhaald goed gaat niet met slecht. En als ze allebij er geen zin in hadden dan kon ze er ook niets aan doen. Opeens bedacht Aria iets. ´´Hoe komt het eigenlijk dat een lief heksje tijdens les hier is´´ zei Aria terwijl ze even om draaide.

Stacey aaide Tosca weer over haar kopje toen ze naast haar ging liggen. Het gespin klonk luid, alsof er iemand een luid blazende computer aangezet had. Vertederd kroelde Stacey het poesje bij haar oren. Stacey leunde tegen de boom aan toen het meisje uitslovend over haar heen sprong, naar de grond. Het was iets waar ze nou niet echt op lette. Het was al overduidelijk dat dit meisje dacht dat het kwaad hoorde te heersen, en er niet zoiets bestond als liefde. Al jaren sluimerde de vraag in haar hoofd of de mensen van het Duister ooit verliefd zullen worden. Maar dat zijn het soort vragen die jen iet uitsprak. Haar blik keerde zich spottend naar het meisje dat wat aan haar vroeg "Denk je echt dat wij zo anders zijn dan jullie?"

Aria rolde met haar ogen toen ze zag hoe het meisje het poesje aaide. Dit was et bewijs dat altijd de goede in een sprookje leefde. ´´Jullie leven alleen in een sprookje. Maar zo is de waarheid niet dus mensen helpen gebeurt niet altijd.´´ zei Aria achter elkaar. Eigenlijk snapte Aria niet waarom ze hier bleef praten met iemand van het goede. Die dachten toch altijd dat alles goed kwam. Uit de schaduw van Ara kwam pip de vlinder vliegen. Die lande op haar schouder wat er raar uit zag.

Stacey moest grinniken "Was het leven maar een sprookje." reageerde ze erop. Ze maakte niet echt een aanstaalte om verder te lopen, alsof ze op een discussie uit was. Iets wat er dagelijks gebeurde, maar er waren bijna geen gevallen bekend dat het tot een vriendschap gelijd had. En zeker niet bij Stacey, meestal probeerde ze die donkere heksen te negeren. Veel meer waren ze ook niet waard. "Ik snap nog steeds niet wat er zo leuk is aan moorden en plunderen."

Aria laat een schore lach volgen. Het idee dat het meisje net zei van dat ze niet verschillend waren was nu wel weg. ´´Weet je niet iedereen doet het voor hun lol. Alleen is het leen zo soms en at kunnen wij tenminste onder ogen zien´´ zei Aria rustig als of ze een klein kind iets uit legde. Ze maate nooit vrienden dus zeker niet bij een goede heks. Die waren zeker het best in liegen tegen over zich zelf.

Nu was het haar beurt om een schamper lachje ten gehore te brengen "wij laten gewoon zien dat niet alles slecht hoeft te zijn, dat het leven niet uit haat hoeft te bestaan. Dat het leven bestaat uit vriendschap, niet uit angst" haar paarse ogen draaide zich naar het meisje, het zag er niet naar uit dat ze de woorden aan wilde nemen. Maar dat mocht haar probleem zijn. Lui leunde ze weer naar achter, terwijl ze het poesje onder haar kinnetje begon te aaien.

´´Uit angst´´ zei Aria vragend. Als of zij bang was voor wat het echte leven was. ZIj kwam er tenminste onder ogen. ´´Vriendschap is niets waard. Als het er op aan komt zal niemand zijn leven geven voor de jouwe. Iedereen zal toch weg gaan door geruchten of vooroordelen.´´ zei Aria nog steeds rustig. Al klonkt het niet zo met de zinnen die ze zei. Het was toch hopeloos een goed iemand over te halen en dat laten in zien. Zij werd tenminste niet meer teleurgesteld door andere mensen.

Vooroordelen, daar had ze al genoeg van geleerd, ze had vele vriendschappen daarvoor moeten opgeven. Maar niet genoeg om ooit te denken dat het niks waard was. "Je klinkt als een verbitterde oude man die nooit het licht in zijn leven gezien heeft." reageerde ze op een droge toon. "Je moet er voor open staan, iets wat jullie vergeten zijn." Als je je niet voor vriendschap openzet zul je het ook niet krijgen, zul je het ook nooit op kunnen bouwen.

Aria wuifde met haar hand net als of ze de woorden weg wuifde. ´´Ja, ja als of wij allemaal een geheel zijn´´ zei Aria sarcastisch. Ze snapte niet dat je iemand ook zo in een hoekje kon zetten. Maar daar was zij wel gewend wat je niet van de goedjes kan zeggen. ´´Maar als je het z goed weet laat maar zien. Die goede vrienden van jouw die hun leven voor je willen geven´´ zei Aria met een grijns op haar gezicht.Als ze vrienden had dan zou er een gevecht komen. Anders had zij des te meer als bewijs.

Stacey leunde nog steeds ontspannen tegen de boom aan, soms was het helemaal niet erg om eens te laat te komen. "Wie zegt dat we allemaal een geheel zijn?" zelf had ze die woorden nooit in de mond genomen, weer een typisch karakter trekje van de donkere mensjes, nooit goed opletten en alles naar zichzelf betrekken. Stacey's blik verharde enkele seconden, "Ik ben weer een geweldige uitzondering op de regel." antwoorde ze droog. "Of is dat niet goed genoeg voor jouw?" Ooit had ze enkele vriendinnen gehad om wie zij gaf en omgekeerd ook. Tenminste dat dacht ze, toen ze op 1 van de 2 meisjes verliefd werd is het verwaterd en zijn ze uit elkaar gegroeid. Maar ze wist dat het bestond, ze had het zelf gevoeld. Het was alleen jammer dat dat soort menen al haar het toch nooit zouden willen voelen.

´´Je moet er voor open staan, iets wat jullie vergeten zijn." citeerde Aria met een grijns. Vooral de jullie zei ze wat harder om aan te geven wat ze bedoelde. Wat dus letterlijk wel in de mond was genomen. Aria keek even bedenkelijk nar het meisje. Ze dacht na of ze er we verder op in zou gaan. Maar uiteindelijk besloot ze dat niet te doen. Het was dan wel een lieve actie maar Aria zocht echt niet om een tranendal te krijgen. Tenminste als het meisje kon huilen. ´´Maar mag ik weten tegen wie ik praat , want goed heksje kleink nog steedsduf in de oren´´ zei Aria een beetje beleefd. Namen zeggen was niets speciaals alleen dat het makkelijker praten was.

Geamuseerd ging Stacey wat rechter op zitten. "De uitzondering bevestigd de regel niet waar?" Voor haar was het ondertussen gewoon geworden dat ze op deze school als anders bestempeld was , dat ze hier misschien niet de beste vrienden zou krijgen. Maar over enkele weken was ze weg, ze was net 18 geworden het jaar dat je van de school kon gaan zonder geldige rede. Iets waar ze op had zitten wachten. "Stacey" het kon haar echt niks schelen aan wie ze haar naam vertelde, en op 1 of andere manier begreep ze dat het meisje het handiger vond om te weten tegen wiens naam je praatte. Zo dacht zij er namelijk precies over "en wat mag de jouwe dan wel neit zijn? cruella?"