het zwarten woud- de blokhut (van Aria)

Stacey nam op spottende wijze dezelfde houding aan als het meisje dat nu haar aandacht op haar gericht had. Ze legde haar hand op haar heup "Zo dus jij komt van het Duister, waarom?" ze vond het altijd van die stomme vragen die altijd omgedraaid konden worden. Heel even werd haar blik naar het bruinharige meisje getrokken dat op dat moment ook even naar haar keek, maar toen in de blokhut verdween. "je zou hier maar wonen." mompelde Stacey voor ze haar aandacht weer op het andere meisje richte.

'Maar ik woon niet in een heksenrijk. Ik woon in het rijk van het Duister,en ik zie er weinig verschil tussen trouwens.'verzuchtte Dawn. 'Weetje dit kan heel simpel. Rot nu op en verschijn nooit meer voor mijn ogen want dan ben je geheid dood of vecht nu met me, bewijs jezelf en misschien leef je door.. Want je verdoet mijn tijd..' zei Dawn geirriteerd. Ze had haar dag niet dus die moest ook nog niet eens verpest worden. Want dan werd ze kwaad.

Aria liep haar huis in en pakte wat fruit vast. Schadow zal wel een oog houden op de andere twee. Tenminste als ze iets wouden uit halen. Ze wist de naam van het meisje ook nog. Stacey was het volgens haar nog. Snel maakte ze een paar plannen voor het geval als ze besloten samen aan te vallen. Dit was ze zo gewend dus raar zou het niet zijn. Al was ze wel aan de zelfde kant als het meisje van het duistere. En van het zelfde rijk als STacey maar dat maakte nooit iets uit.

Ik snap het verschil niet helemaal tussen een slechte heks en iemand uit het duistere rijk
-
"Sinds wanneer maakt je afkomst af, bij wat je hoort." Stacey nam haar eigen houding weer aan, dat stond toch een stuk beter. Ze rolde met haar ogen toen het meisje geïrriteerd begon te praten, het was te verwachten met zo'n iemand uit het Duistere Rijk. "Verkeerde been uit bed gestapt?" haar Paarse ogen keek Dwan spottend aan "Of hoort dat ook bij Het Duistere rijk, net zoals je voor het duister gekozen had?" Haar witte haar waaide even op toen ze haar hoofd schuin hield tijdens de vraag.

'Sinds je erfenis van je ouder ervoor zorgt dat je hun eigenschappen en dus zwakheden hebt. En als je genoeg erge dingen meemaakt wordt je gewoon ziek van het zoetsappige gedoe. En ik heb niet eens uit een bed kunnen stappen.' zei ze en even was er een flits van pijn en verdriet op Dawns gezicht te lezen voordat het weer hard werd. Ze keek het meisje aan, recht in de ogen zonder respect

"Dat is dan jouw probleem." de woorden waren uit haar mond verdwenen, voor ze het zelf doorhad. Toch wende ze haar blik niet verontschuldigend af. Dit was iemand uit Het Duistere rijk ,daar ging ze zich niet onderdanig naar gedragen, hoe graag die mensen dat ook zouden willen. Stacey wist niet of het slim was om die woorden uit te spreken, maar dat kon haar op dit moment niet veel schelen, alles wat ze gezegd zou hebben zou dat meisje hoogstwaarschijnlijk hebben geïrriteerd.

Dawn werd geraakt door de woorden. Dawn keek even weg en dacht aan de dag ervoor. Ze was blij dat ze een broek aanhad. De blauwe plekken waren jammer genoeg op haar armen wel te zien. Je zag zo dat het handafdrukken waren. Ze had er gelijk geen zin meer in. Haar hand viel van het lemmet af. 'Scar.. Ga naar Bloodspine.. Zeg dat ze zich klaar moet maken om te gaan.' Dawn gaf een kort bevel en Scar vertrok gelijk.

Schadow zag het tijgertje vertrekken en gaf het meteen door aan Aria. Aria was opgelucht omdat dit waarschijnlijk betende dat ze weg zouden gaan. Dat vond Aria niet erg. Dan kon ze verder met haar training. Ze pakte wat gif uit haar kast en deed het op haar naalden. Hierdoorkon ze sneller iemand doden. Al hoefde ze die twee niet te doden. Zo erg was ze niet. Ze hadden niets met haar te maken dus waarom zou ze . Tenminste als ze maar niet lang hier bleven.

Stacey had aan de gezichtsuitdrukking genoeg om te weten dat het niet tot een gevecht zou komen, haar blik gleed naar de blokhut. Het zag er niet naar uit dat Aria ook aan zou vallen. Het was dus toch minder gevaarlijk geweest dan ze eerst verwacht had. Miscshien waren die Duistere mensen dan toch net zo op bloed uit, had zij even geluk. "Leuk gepraat te hebben dan maar." zonder het meisje nog een blik waardig te keuren draaide ze zich om.

Dawn keek nog even naar de blokhut maar verdween weer, naar Bloodspine om ergens een rustplaats te vinden en ook om haar blauwe plekken nog maar eens te verzorgen. Ze klom op Bloodspine en steeg op. Snel vloog ze weg met Scar tegen zich aan. Hij was lekker warm en haar mantel wapperde achter haar aan zo snel gingen ze.