Herberg Neoll

'Ik heb een kamer hier. Daar kunnen we het wel doen..' stelde Dawn voor. Ze zouden toch niet gestoord worden bedacht Dawn. Ze glimlachte naar Ethan. Ze wilde voor geen goud dat anderen de blauwe plekken zagen. Niet iedereen zou hetzelfde denken als Ethan. Het liefste ging ze ook niet terug naar huis mar ze moest wel.. Dawn keek naar Ethan.

Ethan knikte omdat hij er mee eens was. Hij was vanbinnen blij dat Dawn hem vertrouwde maar misschien dacht ze het zelfde als hem. Ze was zeker sterker dan hem zelf dus had ze niets te vrezen. Hij stond op terwijl hij zich weer om draaide naar Cold. Cold stond ook op en ekte zich uit als een kat. Rustig liep hij naar Ethan. Ethan aaide hem over zijn rug. Cold was groot genoeg dat hij zonder te bukken er bij kon. Ook Fire stond op omdat die niet achter wou blijven.

Scar sprong van Dawn af voordat die opstond. Hij was ronduit de kleinste en zou voor een grote kat aangezien zou kunnen worden. Dawn pakte haar mantel en tas. Ze glimlachte naar Ethan. Ze had de sleutel al weer in haar hand en keek hem aan. Ze ist neit dat Cold zo groot was en zelf was ze al niet de grootste. Ethan en zijzelf verschilden al meer dan 20 centimeter. Ze voelde zih wel een beetje klein.

____
Broertje moet even achter de lappie, ben er straks weer

Ethan zag het verschil in lengte helemaal niet. al was hij de grootst en Cold ook. Eigenlijk wou hij Dawn haar hand pakken uit gewoonte. Maar toch deed hij dat niet. Hij wist niet wat dawn er van vond. En het zal alleen maar meer ijn doen. Rustig liep hij naar de kamer die Dawn had gereserveerd. Sommige meisjes aan de bar keken hem bedroefd na. Maar daar lette Ethan niet op. Hij liep de kamer in en ging aan de kant staan terwijl Cold wachtte tot hij zijnwerk kon doen.

Dawn liep na Ethan de kamer in en hing de sleutel aan een haakje. Ze legde haar tas neer en ook haar mantel. Ze ging op het bed zitten en stroopte haar mouwen alsvast op. Ze wachtte rustig. Scar ging op de vesnterbank liggen waar hij net op gesprongen was. Dawn keek even naar Ethan maar keek daarna weer naar haar knieen. Ze wist dat huis de straf veel erger zou zijn.

Ethan knikte naar Cold en rustig en voorzichtig stapte Cold naar Dawn toe. ´´Ehm het is misschien raar maar je hoeft niet bang te zijn. Cold is de liefste tijger die er is´´ zei Ethan om Dawn te kalmeren. Want Cold was nu bij Dawn. Hij legde voorzichtig zijn poot op de wond en probeerde het voorzichtig te genzen. Lagzaam begon het te flikkere. Maar het was moeiljk voor hem omdat ze natuurlijk duister was. Uiteindelijk lukte het wel een beetje. Ondertussen keek Ethan glimlachend naar de twee. Fire wa bij de deur gebleven.

Dawn knikte en keek even glimlachend naar Ethan en daarna naar Cold en hoe hij met zijn poot Dawn genas. Ze vond het erg knap van hem. Ze maakte een belofte aan zichzelf om te gaan trainen ermee ondanks de moeite. Het was best vreemd om moeite met je eigen kracht te hebben. Dawn was ze echt erg dankbaar en zou het zo lang mogenlijk uitstellen om naar huis te gaan. Ze wist niet wat ze voor hen terug kon doen en dat vond ze jammer.

Cold was uiteindelijk bijna klaar. Maar hij was te moe. Hij keerde zich om en gaf aan Ethan door wat het was omdat hij nog niet klaar was. Eigenlijk wou hij toch vragen of hij door te gaan. Maar Cold was niet iemand die je kon overtuigen. ´´Ehm sorry maar Cold is moe dus gaat hij niet verder. Een andere keer misschien´´ zei hij. Je kon goed horen en zien dat hij zic er schuldig over voelde dat ze het niet helemaal konden genezen.

'Niet erg. Dit is al een heel stuk. Heel erg bedankt.' zei Dawn eersttegen Ethan daarna richtte ze zich op Cold. 'Heel erg bedankt. Als er ooit ook maar iets is dat ik terug kan doen moet je het zeggen. Maakt niet uit wat ik sta bij je in het krijt.' zei Dawn tegen alledrie, maar Ethan ws de enige die het konz eggen. Ze glimlachte en stroopte haar mouwen naar beneden.

Ethan was blij dat dit al goed was. Al hield hij er niet van om zaakjes niet in orde te houden. Maar al snel glimlachte hij weer naar Dawn. ´´Ehm gewoon verder praten is meestal al goed voor ons. Cold rolde metzijn ogen terwijl hij naar buiten liep. Fire liep achter hem aan als een klein hondje. Eigenlijk keek Fire tegen Cold op. Ethan keek de twee na misschien was het slim dat ze weer terug gingen maar toch verzette hij geen stap.

'Oke..' zei ze terwijlze even naar Scar keek. Dawn zag dat Scar in slaap was en keek Ethan aan. Ze wist niet of ze nou op moest staan of dat ze moest blijven zitten omdat Ethan ook niks deed. Ze bleef hem dus maar aankijken. Twijfelend over wat zij moest doen, ze vond de stilte niet heel erg, hij was niet heel pijnlijk. Dawn keek dit keer niet weg.

Ethan keek ook afwachtend naar Dawn. Hij verwachtte eigenlijk dat ze ging op staan maar zij keek hem ook aan. Langzaam voelde hij dat hij ging blozen. Dus ging hij maar lachen omdat het zo dooi uit zag. ´´Én nu zijn w allebij stil´´ zei Ethan om het wat beter uit leggen. Hij had dit nog nooit mee gemaakt met een meisje. Eigenlijk vond hij het steeds grappiger als hij er aan dacht. ´´Maar ehm zullen we hier verder praten of terug gaan´´ zei Ethan wat rustiger. Hij hoopte eigenlijk de eerste maar liet dat niet zien.

Dawn glimlachte en keek heel even weg. Ze ging nog net niet lachen maar ze vond dat Ethan wel een aanstekelelijke lach had en besloot om voor het eerste te kiezen dat hij voorstelde. 'Zullen we hier vrder praten..' zei ze glimlachend. Hij had het zelf voorgesteld dus zou hij het vast niet erg vinden. Ze keek hem weer aan en glimlachte nog steeds. Ze was benieuwd naar wat hij dacht.

Ethan zei glimlach werd groter bij het antwoord van Dawn. Zij vond het dus niet erg. Rustig ging hij langs haar zitten op het bed omdat het langs staan niet al te makkelijk was. Hij wist niet of Dawn het erg ou vinde maar dan ging hij wel weer staan. ´´En ben je al vaak in dit rijk geweest´´ zei Ethan geintreseerd. Dta was hij dus ook echt. Hij keek Dawn lief aan met een lieve glimlach.

'Wel op doorreis, maar niet heel erg vaak. De school stuurt me meestal maar twee keer per jaar weg omdat ze liever de laatstejaars missen..' zei Dawn tegen Ethan. Ze glimlachte, ze kon ook eigenlijk niet anders als ze hem aankeek. Dawn keek hem even aan. 'En ga jij vaak naar andere rijken?' vroeg ze aan hem. Of was ze een van de weinige die reisde.

´´Ik reis rond ja. Naat heksen, magiers en mijn eigen rijk. Heb de meeste gezien voor zo ver ik kan lopen´´ zei ethan. Hij wist dat hij niet verer mocht naar het duistere deel. Al was hij nog net niet gek genoeg om dat voor niets te doen. Daarna begon Ethan verder te glimlachen. ´´Ehm te vragen hoe oud je bent is zeker niet nodig. Of hebben ze een andere leeftijd in het duisternis rijk´´ zei Ethan vragend.

'Nee, we hebben dezelfde telling als jullie.' zei ze op zijn laatste zin. 'En ik ben geen laatste jaars, ik ben 16.. En jij?' zei ze lcuhtig tegen hem. Ze deed zich nooit ouder voor omdat dat niet hoefde te betekenen. Ze was benieuwd naar hoe oud Ethan was omdat hij er toch ouder uit zag, ze schatte hem sowieso 19.Dawn keek Ethan glimlachend aan. Ze had nu meer geglimlachd dan dat ze ooit had gedaan.

´´Ik ben al klaar aan mijn school´´ zei Ethan schouder ophalend. Eigenlijk had hij een prive school van zijn opa en daarna een jaar op gewoon onderwijs. Maar dat was al weer even geleden. ´´Ik ben pas 20´´ vervolgde Ethan rustig als of het niets was. En dat vond EThan natuurlijk ook niet. Wta maaakt uit hoe oud iemand is. Vanbinnen zijn ze het zelfde. ´´Dus jij bent jonger´´ zei Ethan met een grijns.

'Gelukstreffer..' zei ze tegen hem toen ze hoorde dat hij al klaar was met school. 'Ja.. ik ben jonger..' zei ze met een grijns tegen hem. Ze keek het glimlachend aan, het maakte haar nog steeds niets uit. En ze had goed geschat. Ze keek Ethan aan. Dawn bleef hem rustig aankijken en wist even niks meer te zeggen en dat maakte haar niet heel veel uit.

Ethan keek Dawn recht terug aan. Dit was zo´n moment waar nieman iets kan zeggn. Zo´n over romantisch moment vond Ethan zelf. Toch kon hij zijn blik niet af wennen om te gaan lachen. Daar en tegen werd het alleen maar erger. Langzaam leunde hij naar voren. Misschien was het uit gewoonte op andere meisjes. Of hij was echt gepakt door de blik. ´´Vind je het erg als ik ......´´zei Ethan terwijl hij wel heel dichtbij haar mond kwam.

Dawn bleef hem aankijken en kuste hem voordat hij verder nog iets kon zeggen. Ze kreeg een kriebelend gevoel in haar maag. Dawn legde haar hand op zijn schouder om het iets makkelijker voor zichzelf te maken. Ze wist zeker dat ze dit gevoel niet kende maar dat het beter voelde dan een ander gevoel dat ze ooit gevoeld had. Ze wasblij.

Ethan wa dol blij dat Dawn hem terug kuste. Het klonk altijd raar als een meisje opeens dan hem aan de kant schoof en hem boos aan keek. Wat dus al eerder bij hem was gebeurd. Maar gelukkig was Dawn niet zo. Ook pakte Ethan haar steviger vast maar toch teder genoeg dat hij haar niet pijn deed. Hij kuste vuurig terug . De hele tijd probeerde Ethan zich wel in te houden. Als hij zich liet gaan dan stroomde de gedachtes hem binnen.

Dawn was dolblij dat dit gebeurde. Het voelde zo ongelooflijk goed. Ze drukte hem iets dichter naar haar toe. Dawn voelde nog steeds de kriebels in haar buik en was blij dat ze eindelijk wist hoe het voelde om ook liefde te geven. Ze ging een keer door zijn haar. Ze had er ook geen enkel probleem mee.

Ethan probeerde zich te consentreren om niet in haar hoofd te kijken. Maar hij was zo te consentreren en het strelen van Dawn haar rug. Dat hij perongeluk om viel op het bed. Omdat hij Dawn vast had viel ze natuurlijk ook om boven op hem. Dit ging misschien wel snel wist Ethan. Maar zo ging het altijd bij hem. Al wist hij zeker dat hij dit keer wat anders voelde. Zou dit keer echte liefde zijn ?

Dawn lag boven op Ethan en streelde zijn buik en arm. Ze vond het geen probleem. Dawn ging met haar andere hand door zijn haar. Dawn sloot heel even haar ogen maar opende ze al snel weer omdat ze hem liever aankeek, ze was anders bang voor slechte herinneringen. Dawn hoopte dat dut voor lang zou kunnen blijven.