Het witte plein

Dit is een groot plein en er is eens in de zoveel tijd een markt. Op het plein is het altijd wel druk en rond het plein zitten allemaal winkeltjes. Het plein heeft zijn naam te danken aan het feit dat alles wit is. Van de bomen tot de straat stenen.
In het midden staat een grote fontein waar eenden in zwemmen.

regels
niet vechten
rang niet nodig
dieren alleen als er geen markt is

Ethan liep rustig te slenteren over de markt. Fire en Cold mochtn nu natuurlijk niet me wat Ethan heel jammer vond. Die waren de enigste wat nog familie van hem was en nog hersenen hadden. Toch glimlachde hij terwijl hij door liep. Hij wou nog wat dolken halen en wat eten. Rustig liep hij naar een wapenkraampje. Hier waren ze het nietecht gewend maar was er toch een klein winkeltje. Ethan pakte een dolk en bekeek het goed. De eigenaar keek gespannen naar zijn misschien eerst klant.

Amedea liep over de markt. Naar haar zin was het veel te druk en ze vond ook dat ze te veel opviel in haar zwarte kleren en die witte huid maakte het niet echt beter. Ze keek even rond en zag toen iets wat ze wel leuk vond. Ze liep naar het kraampje en keek naar de wapens die ze er hadden liggen. Ze pakte een pijl en bekeek hem goed. Hij was van hele goede kwaliteit iets wat je niet heel vaak zag.

Uiteindelijk legde Ethan de dolk weer terug. ´´Uit welk rijk komt dit van de magiers´´ zei Ethan sarcastisch. Hij wist dat het slechte kwaliteit was dus zei hij dat ook. De eigenaar keek wat gespannen maar blijer toen een meisje er bij kwam. Ook Ethan zag het meisje die wonderbaarlijk ook geintreseert was in wapens. Eigenlijk was dat niet zo gek omdat er veel meer meisjes dat waren. Maar zij had een zwarte jurk aan. Ethan stootte haar aan en wees naar de pijl langs waar het meisje de andere vandaan haalde. ´´Die is beter voor het zelfde geld´´ zei Ethan zachtjes zodat de eigenaar het niet kon horen.

'Dat kan maar dat ligt er ook aan waar je ze voor wilt gebruiken.' zei Am. Ze had eigenlijk geen behoefte aan advies en ze wist dat de pijl die de jongen aanwees veel beter was maar ze zei niets. Ze bekeek alle pijlen aandachtig en vroeg zich toen af hoeveel nieuwe pijlen ze nodig had. Aan het geld zou het niet liggen want dat had ze genoeg.

´´Oke dan´´ zei Ethan terwijl hij zijn handen terug trok. Hij wou alleen maar advies geven maar als het meisje dat niet wou dan mocht ze het zelf weten. Toch nam iets zijn oog. Behendig trok hij onder de stapel dolken een rode dolk aan. Ethan wist goed waarvoor hij het kon gebruiken. Het metaal gelijde goed vuur en smolt niet waardoor het een goed wapen was voor hem. Al vond hij de prijs niets omdt hij hem wel moest aanscherpen. ´´Ik geef je 20 goudstukken voor en niet minder´´ zei Ethan. De man knikte omdat hij het idee had dat Ethan dalijk alle slechte er uit haalde.

Am wachte rustig tot de jongen de man het geld had gegeven en zei toen 'Ik wil van alle pijlen er 5 hebben voor 50 goudstukken.' Het was eigenlijk te weinig voor de hoeveelheid pijlen die ze zou krijgen maar dat maakte haar niet uit. 'Nou dame die pijlen zijn van topkwaliteit en ze zijn minstens 100 goudstukken waard.' zei hij. '75 goudstukken of ik ben weg.' zei Am. Dat was ook echt de prijs die ze wou geven. '100 en niet minder.' zei de man. Am draaide zich om en begon weg te lopen. 'Nou oke dan 75.' riep de man haar na. Am keerde weer om en liep terug terwijl ze zelfvoldaan lachte. Ze nam de 25 pijlen in ontvangst en gaf de man zijn goudstukken.

Ethan vond het knap van het meisje. Of de man was makkelijk om te slaan of zij was goed. Zelf pakte hij geen conlcusie maar ging achter haar aan. ´´Hee dat heb je mooi gedaan´´ zei hij met een glimlach. Hij probeerde aardig te doen maar wist niet of het meisje het wel wou hebben. Net zoals zijn hulp net. Behendig stopte hij zijn me weg langs zijn zwaard die een beeje te groot was voor een gewoon persoon.

'Dank je.' zei Am. Ze had haar onderhandelingstechnieken van haar vader geleerd en het werkt bijna altijd maar ze vond het leuk dat het de jongen was opgevallen. 'En wat is jou naam?' vroeg ze geintreseerd. Ze wist niet of de jongen het erg vond dat ze meteen naar zijn naam vroeg maar ze vond het fijn om te weten tegen wie ze sprak.

Ethan was blij dat hij dit keer niet weg geduwt werd door het meisje. Ze vroeg zelfs naar zijn naam wat al een begin van een gesprek kon zijn. ´´Ik ben Ethan´´ zei Ethan rustig maar met een glimlach op zijn gezicht. Misschien liet hij dat wel te vaak zien maar dat maakte hem niet uit. Hij keek het meisje nieuwsgierig aan. ´´En mag ik ook jou naam weten´´ vroeg Ethan poes lief terug.

'Ik ben Am.' zei ze. Als ze later besloot dat ze hem echt kon vertrouwen zou ze haar hele naam wel zeggen. Ze was in elk geval blij dat hij zijn naam had willen zeggen. Amedea lachte vrolijk terug. Ze lachte eigenlijk niet zo vaak want het stond haar niet vond ze dus deed ze het ook niet vaak. Am vond dat als ze lachte dat ze dan meer keek alsof ze iemand met plezier aan het vermoorde was ofzo.

Ethan was blij dat Am reageerde. Al vroeg hij zich af of het heel haar naam was. Hij kon ic zelf er net weer houden om niet in haar gedachten te kijken. Dat was fout bij vrouwen te doen herhaade hij in zijn hoofd. Rustig zette hij weer een glimlach op. Meestal begon Ethan extra te glimlachen als hij een glimlach op een meisje voor het eerst zag. ´´Lachen i altijd vee mooier´´ dacht Ethan hard op perongeluk.

Am keek eens goed naar Ethan. 'Daar ben ik het absolut niet mee eens. Sommige mensen zoals jij staat het goed maar bij mij is het echt heel lelijk.' zei Am meteen in de verdediging schietend. Ze vond het niet leuk als mensen zeiden dat ze leuk lachte want ze wist dat het niet zo was. Als ze iets haatte was het dat wel maar toch bleef ze lachen.

Ethan wist niet of hij het als een compliment moest op pakken of als een verdidiging. ´´Maar ik vind juist dat het iedreen goed staat. Het is een soort kenmerk wat bij iedereen appart is. Iedereen op zijn eigen manier mooi´´ zei Ethan wijs. Hij glimlachde nog steeds maar iets minder dan eerst. ´´Maar jij mag natuurlijk jou niet leuk vinden. al snap ik dat de spiegels het natuurlijk tien keer lelijker maken´´ ging Ethan verder.

'Dat is het niet.' zei Amedea. 'Als ik te breed ga glimlachen lijkt het net alsof ik iemand met plezier aan het vermoorden ben.' zei Am een beetje treurig. 'Uit welk rijk kom je eigenlijk?' vroeg ze toen geintresserd. Ze wou het gesprek even op iets anders brengen alleen kreeg je straks een probleem als ze zelf haar rijk moest noemen maar dat zag ze dan wel weer.

Ethan wou eigenlijk weer ontkennen. Dat dacht je meestal omdat je dat deed als je dat aan het doen bent. Maar zelf wou hij niet geloven. Dus snel dacht hij maar aan haar vraag wat hij beter kon antwoorde. ´´Ik woon in dit fantastisch rijk´´ zei Ethan wat sarcastisch. Hij vond het wel overdreven om je rijk de beste te noemen. ´´En jij ´´ vroeg Ehan. Hij was er te nieuwsgierig naar om als ze neit antwoorde in haar gedachten te kijken. Al had hij al een voorgevoel.

'Als je belooft niet meteen weg te rennen zeg ik het.' zei Am. Ze wist dat doordat ze dat zei dat hij al wel een vermoede zou hebben maar dat maakte niet zoveel uit. Ze wou het eigenlijk niet zeggen en het deed haar aan haar missie zeggen. Ze wou eigenlijk even niet er aan denken maar wist dat het niet anders kon.

Ethan wist nu precies al waar ze vandaan kwam. Toch liet hij haar de kans geven het te zeggen. ´´Ik beloof dat ik niet weg zou rennen. Wat maakt het ook uit waarvan je komt´´ zei Ethan . Het maakte hem weinig uit dat ze van de duistrnis kwam en waraschijnlijk slecht was. Ze was niet slecht tegen hem en dat was een begin. Misschien hield Ethan gewoon te veel van avontur om het uit de weg te gaan.

'Nou dat is in elk geval mooi. Ik kom uit het rijk van de duisternis.' zei Am daarom maar. Als hij het niet erg vond moest hij het zelf weten maar hopelijk wist hij ook dat ze ineens heel duister kon gaan doen en dan was ze niet echt leuk gezeldschap voor iemand uit de andere rijken.

´´Wcaht moet ik nu weg rennen´´ zei Ethan voor de grap. Dat kon je ook aan zijn gezicht zien dt hij niet verbaast was. Dat was ook helemaal niet. Zelfs zijn glimlach werd breder. ´´Weet je het ws niet moeilijk te rden hoor´´ zei Ethan er achter aan om het duidelijker te maken. Hij wist niet of Am opeens heel duister ging worden. Hij dacht gewoon dat ze zo bleef. En de nieuwscherigheid naar de duisternis was er ook nog. Niet dat Ethan opeens er heen ging.

Am gaf hem een zacht duwtje op te laten zien dat ze zijn grapje wel waardeerde. Ze had eigenlijk al zoiets verwacht en vond het wel grappig. 'Het is nie taltijd leuk hoor om duister te zijn. Het beheerst je meer dan dat je denkt denk ik.' zei Am. Ze wist dat als ze er thuis achter kwammen dat ze dit zei ze ontzettend gestraft zou worden maar dat was dan maar zo.

´´Niets is altijd leuk´´ zei Ethan rustig. Zelf kon alles een na deel hebben al dacht hij daar niet al te vaak aan. Natuurlijk was duister een stukje erger dan normale dingen. Maar als je door licht werd overgenomen zou Ethan ne zo denken. ´´Maar ik denk wel dat jij het een beetje onder controle kan houden. Tenminste goed genoeg om mij een voorsprong te geven als het op een achtervolging eindigt´´ zei Ethan. Hij moest zelf lachen bij het idee omdat het dom klonk.

'Als het duister me beheerst dan bestaan zulke soort van vriendschappen niet dus ik zal me dan niet inhouden. Even dat je het weet ik zou he twel willen maar ik kan het dan gewoon niet.' zei Amedea een beetje treurig. Het voelde wel goed om te praten over de nadelen van het duister maar het voelde ook slecht omdat het toch bij haar hoorde.

Ethan sloeg uit gewoonte een arm om Am heen om haar te kalmeren. ´´Dan zien we dan wel. Zo lang dat niet gebeurt zijn we toch vrienden, toch ?´´ vroeg hij half. Hij keek haar heel even zielig aan want best nep leek. Hij was ook niet de beste leugenaar. Beter in wapens natuurlijk. Hij gaf haar een halve knuffel wat raar uit zag omdat hij twee meter was. Het maakte hem niet uit dat ze slecht was. Nu was het goed.

Am lachte haar lelijke lach even. 'Ja voor nu zijn we vrienden. Am is trouwens niet mijn hele naam dat is namelijk Amedea.' zei ze Ze vond dat hij het nu wel mocht weten. HEt voelde een beetje raar dat iemand die ze eigenlijk niet goed kende haar een knuffel gaf maar het gaf haar ook een veilig gevoel.