Het witte plein

Eigenlijk had Ethan dat wel verwacht maar dit keer keek hij wel geschokt. Als of hij niet verwachte dat het zo was. Maar al snel kwam weer zijn lieve glimlach terug. ´´Je vertelde het tenminste uiteindelijk eerlijk´´ gaf Ethatoe. Ondertusen liep hij door terwijl hij Amedea mee trok. Hij goide twee goudstukken naar een man voor twee appels. Daarna liet hij de appels naar hun toe zweven. ´´Ook een´´ vroeg Ethan aan Amedae.

'Graag.' zei Am terwijl ze de appel uit de lucht plukte. Ze hadden bij haar thuis niet echt zoette appels maar dat vond ze eigenlijk niet heel erg. Ze nam een hap en trok een vies gezicht. 'Veel ze zoet naar mijn smaak.' zei ze met nog steeds een vies gezicht. Ze snapte niet dat mensen dit echt lekker vonden. Ze hield juist van de bittere smaak van de appels thuis.

Ethan haalde zijn schouders op. Hij begreep niet goed waarom ze dat dacht. Maar misschien was het wel iets van het duistere gebied bedacht Ehan. ´´Ik vind het lekker sappig maar iedereen zijn smaak´´ zei hij op recht. Ze mocht het altijd weg geven aan iemand anders. Weg gooien vond Ethan zonden omdat ook arme kinderen hier rond dwaalde. En op reizen eten vinden was moeilijk dat wist hij wel goed.

' Sorry maar thuis zijn de appels altijd bitter ben het gewoon niet gewend denk ik.' zei Am. Toch at ze de appel dapper op ze wist niet of Ethan het erg zou vinden als ze de appel weg zou geven of gewoon weg zou gooien maar ze vond dat als je iets kreeg dat je het dan zelf op moest eten of gebruiken. Ook al vond je het niet lekker of niet leuk.

´´Ah hinder niets hoor je mag het best weg geven aan andere mensen´´ zei Ethan rustig. ij keek haar met een glimlach aan om beleefd te zijn. Hij at rustig aan zijn appel. Het wa lekker sappig dus hij ond ze prima rijp. Echt iets voor deze streek dacht hij er achter aan. Uiteindelijk had hij hem al snel op. Handig gooide hem weg op een stapel mest. Het was niet een stank maar heel veel parfum die je rook.

Am keek even rond of ze iemand zag aan wie ze haar half opgegeten appel kon geven maar zag zo snel niet iemand. Toen kwam ze op een idee. 'Wil jij hem misschien?' vroeg ze aan Ethan. Hij had de zijne toch al op en zelf vond ze hem niet lekker maar Ethan leek het fruit lekker te vinden. Ze stak de appel naar hem uit.

Ethan glimlachde omda hij blij was dat ze tenminste eerlijk was. Rustig pakte hij de apel terug. ´´Dank u wel´´ zei hij beleefd terwijl hij aan de volgende appel begon. Je voelde dat een deel koud was maardat maakte Ethan niet uit. Al snel had hij ook deze op en gooide het klokkenhuis weg in de hoop. Daarna keek hij weer naar Amedea. ´´En wat zullen wij vrienden nu gaan doen´´ vroe Ethan met een grijns.

'Dat is een hele goede vraag.' zei Am. Maar als ze eerlijk was had ze eigenlijk nooit vrienden gehad en zou ze het dus echt niet weten. Ze bedacht zich ineens hoe afgesloten ze eigenlijk altijd had geleefd. Ze had nooit echt vrienden gehad en haar ouders waren altijd weg. Ze had dan wel haar broers en zussen maar daar had ze ook niet echt een soort van band mee.

Ethan glimachde nog steeds van plezier. Hij vond het wel fijn dat het niet te erg was voor iemand van het duister. Anders was Amedea al lang weg gevlucht dacht hij. Maar snel keek hij haar wel aan. ´´Nou we kunnen vanalles doen hier. Al denk ik dat je de meeste dingen niet leuk gaat vinden´´ bedacht Ethan er achter aan. Demeeste dingen waren waarshijnlijk zoet sapppig. Winkelen ,eten en spelen met kleine kinderen. Dat deed hij meestal maar dat zou zekr te goed zijn nu.

'Zoals wat dan?' vroeg ze. Ze was eigenlijk benieuwd naar het leven van uit de andere rijken. Zelf had ze altijd geleefd volgens het duister en ze wist eigenlijk niet hoe de wereld buiten dat er uit zou zien. Ze keek met een scheef hoofd naar Ethan en vroeg zich af wat hij dacht. Op dit soort momenten zou ze graag iemands gedachte kunnnen lezen.

´´Ehm kinderen spelen, eten op een teras allemaal een beetje te goed voor jou denk ik´´ zei Ethan. Hij wou niet rasistisch over komen maar hij dacht wel dat hij het bij ht rechte eind had. Verder behalve ooefen gevecht kon hij niets bedenken. Al was hij stiekem bang dat ze daardoor haar slechte kant erger zou worden. Ethan kon ondertussen niet laten om te kijken welke gedachte Amadea had. ´´Dat wil je niet geloof me´´ flapte hij er uit op haar gedachten.

'Oo echt wel dat ik dat wil.' zei Am. Ze had zo'n vermoede dat hij op haar gedachte doelde. 'Ik wil wel eens zien hoe jou leven eruit ziet. Dus wij gaan spelen met kleine kindjes?' zei ze vragend. Ze had in plaats van kindjes bijna koters gezegd maar ze had zich net op tijd ingehouden. Ze hield neit van kinderen maar was benieuwd hoe Ethan met ze omging.

Ethan was verbaast op het antwoord. Wou Amedea dat echt ? Hij vond het best knap dus begon hij weer breed te glimlachen. ´´Oke dan, ik waarschuw je ze zijn niet allemaal even lief´´ zei Ethan met een glimlahc. Hij liep door tot ze bij een open plein waren. Je zagbij de fontein een paar kinderen speen. Aan hun kleren zag je ook goed dat ze arm waren. ´´Klaar´´ vroeg Ethan nog een keer voor de zekerheid.

'Klaar.' zei Amedea met een glimlach. Gelukkig waren ze niet allemaal lief want dat mocht ze niet zo. Maar goed ze zou wel zien hoe het zou aflopen. Ze keek naar Ethan met een van die zeldzamen lachjes op haar gezicht. Ze keek naar de kinderen en stopte snel met glimlachen en begon zich schuldig te voelen de kinderen waren duidelijk arm iets wat zij nooit was geweest.

Ethan glimlachde terwijl hij een bol water uit de fontein pakte. De kinderen herkende het meteen omdat ze het wel gewendwaren van Ethan. Ethan was een maand bij hun geweest en voor hun gejaagd voorda hij verder trok.De kinderen doken meteen op de bel af waardoor hij kapot ging. ´´Pas maar op Ethan we zijn sterker geworden´´ rieper een knogetje van hun. Ethan grinsde terwijl hij er verder naar toe liep.

Amedea liep met Ethan mee. Ze twijfelde of ze ook zo'n bel zou maken. Ze zou het makkelijk kunnen maar het leek haar niet slim om haar krachten te gaan gebruiken waarom precies wist ze niet. Daarom bleef ze maar gewoon naar Ethan kijken terwijl hij met de kindjes speelde.

De kinderen stormde op hem af en sprongen op hem. Gelukkig wasEThan sterk genoeg om ze allemaal te houden al begon hij er wel op te wiebelen. Een meisje bleef staan en keek langzaam om Ethanheen naar Amedea. Ze wees naar Amedea met een vragend gezicht. Ethan snapte het wel. Ze kon niet praten dus moest het wel zo. ´´Dat is Am ee vriendi van mij´´ antworde Ethan. Hij wist niet of hij heel haar naam mocht gebruiken dus deeddat maar voor de zekeheid niet.

Amedea keek naar het meisje. Ze was Ethan stiekem een beetje dankbaar dat hij haar hele naam niet had gebruikt want dat vond ze niet fijn. Ze keek eens goed naar de kinderen en op een of andere manier was iets in haar dat zei dat het eigenlijk wel leuke kinderen waren. Ze snapte het niet helemaal goed zelf had ze eerst altijd en hekel gehad aan kinderen maar nu vond ze ze niet afgrijselijk of vervelend het tegen deel zelfs.

Rustig liep het meisje naar Amedea toe. De rest van de kinderen keken haar na terwijl ze nog zaten te worstelen met Ethan. Toch keek Ethan soms naar Amedea en het meisje. Toen het meisje voor Amedea stond kek ze haar recht in de ogen aan. Ze pakte met haar kleine hand de jurk vast die Amedea aan haad en begon te trekken zodat ze mee kon komen. ´´Ehm Lucie , Am zegt elf wel als ze mee wil doen´´ zei Ethan rustig.

'Het maakt niet uit hoor.' zei ze tegen Ethan en liet zich gewillig mee trekken door het kind dat zoals Ethan haar noemde Lucie heette. Ze was blij dat de kinderen haar niet afgrijselijk ofzo vonden en glimlachte licht. Ze keek naar Ethan en toen weer naar het meisje. Ze voelde zich goed zo met die kinderen hier ze wist niet waarom ze zich zo voelde maar ze probeerde het niet zoals andere gevoelens weg te duwen.

Lucie glimlachde blij terwijl ze Amedea mee trok naar de rest. De jongesn sprongen allemaal van Ethan af en gingen netjes in de rij staan. Ethan wist wat er ging komen moest er nu al om lachn. ´´Soldaten salueren´´ zei eentje die net ook al zei dat ze sterker waren. Iedereen ging recht staan zelfs Lucie ging in het rijtje recht staan. ´´Laat het meisje jullie goede kant zien slodaten´´ ging de jongen verder. Langzaam ging hij langs de jongens en zei hun namen . Ethan schudde met zijn hoofd. Dat deden ze dus elke keer als er een vreemde was.

Amedea lachte zachtjes. Het zag er leuk uit en het was ook wel schatig. Ze keek naar Ethan en mimde doen ze dat altijd. Ze lachte nog even het zag er echt heel lief uit. Ze vond het raar dat ze iets wat lief en schatig was leuk vond en dat ze zich niet aan zichzelf ergerder maar ze liet het maar even zo.

Ehan knikte kort naar Amedea om aan te geven dat ze dat deden. Daarna liep hij naar de lijder toe. ´´En sergeant wat hebben jullie de laatste dagen gedaan´´ zei Ethan. Hij knipoogde bij het woord sergeant. De jongen ging rechtstaan naar Ethan. ´´Sire onze plantentuin groeit. We hebben nu twee tomaten geoogst´´ zei hij blij. Verder steelde ze meeste maar dat zei nimand natuurlijk hard op.

Amedea keek naar het geen wat er voor haar gebeurde. Ze vond het eigenlijk heel grappig om dat zo te zien maar bedacht toen ineens dat ze dat uit een oorlog hadden en bedacht zich dat dat eigenlijk niet goed was. Maar ze liet niets merken. De kinderen hadden daar volgens haar geen last van dus maakte het ook neit ech thel veel uit.

Ethan vond het niet goed en hij zag dat ze er moeilijk mee haddne. ´´Goed gedaan sergeant als beloning krijgen jullie dit´´ zei Ethan. Hij pakte ene zak goud uit zijn zak. Het was bijna alles wat hij had maar zelf kon hij altijd aan meer komen. De kinderen hadden het nu echt nodig vond hij. De jonge keek met grote ogen naar de zak net als de andere. Alleen het meisje liep meteen naar Ethan toe en gaf hem een grote knuffel.